قلبی به سرخی شقایق! که داغ شقایقهای آتش گرفته بر دل داشت و در انتظار ایستاده بود تا بلبلان در وصفش سرود شهادت بسرایند و او غرق در رموز خون از کناره سرزمین طف به آسمان پرکشد و به کهکشانی رسد که انتهایش سرزمین حقیقت است. این است آغاز کسی که سجاده بر آتش گسترد و از آرامشهای دروغین دل برکند و اقیانوس را با همه عظمتش به سخره گیرد! و در میانه اقیانوس به کهکشانی خیره شود که حقیقت تار و پود وجود ساکنان سرخ جامه اش است…
