۱

۲ سال پیش، رضا میرکریمی کارگردان نام آشنای سینمای ایران؛ در برنامه پارک ملت و در پاسخ به سوال رضا شهیدی موضوع جالبی را مطرح کرد که اگر بخواهم خیلی خلاصه آن را بازگو کنم، صحبت از این بود که در زمان پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ فضای تازه ای در کشور ایجاد شد که تحرکات گروهکهای سیاسی در نقاط مختلف کشور باعث شد روزهای دل انگیز آزادی سیاسی در ایرات زیاد دوام نداشته باشد و شرایط خاص و امنیتی بر کشور حاکم شد که با حمله عراق به ایران؛ که کسی فکر نمی کرد ۸ سال ادامه داشته باشد، این فضای امنیتی تا پایان جنگ هم ادامه داشت. بعد از آن هم به بهانه های مختلف تا به امروز ادامه داشته است! میرکریمی به این موضوع اشاره می کند که این وضعیت که ما آن را با عبارت “برهه حساس کنونی” می شناسیم به دلیل آن که باعث حاکم بودن عده ای در کشور است و حافظ منافع آنان؛ ادامه پیدا کرده است.
قسمتی از این مصاحبه را می توانید مشاهده کنید:

۲

اعتراض در شرایط فعلی که اوضاع به سامان نیست؛ حق مردم است اما تبدیل شدن اعتراض به اغتشاش و حمایت دشمنان شناخته شده نظام از اقدامات خشونت طلبانه، فضا را به “برهه حساس کنونی” تبدیل می کند و همه چیز به نفع همان کسی می چربد که اعتراض اولیه به عملکرد آنها بود! از یاد نبریم که شروع اعتراضات در مشهد، به اصول گرایان منتسب شد؛ فارغ از صحت این موضوع برخی از تحلیل گران به معترضان تذکر دادند که دولت حاکم، استاد تبدیل تهدید به فرصت است و مراقب سرانجام کار خود باشند!

۳

صدرا علی آبادی (از وبلاگ نویسان مورد علاقه من) در پستی تحت عنوان پایان شب سیه سپید است به درستی مسائلی را  در خصوص اعتراضات و حوادث اخیر مطرح کرده و با بیان قوی سیاه بودن این اتفاقات نتایج جالبی گرفته است. اما به نظر من درست‌ترین بخش مطلب صدرا، اشاره به اهمیت تخصص در بازار کار است و اهمیت مهارت آموزی. پستی خواندنی است؛ از دستش ندهید!