قلبي به سرخي شقايق! كه داغ شقايقهاي آتش گرفته بر دل داشت و در انتظار ايستاده بود تا بلبلان در وصفش سرود شهادت بسرايند و او غرق در رموز خون از كناره سرزمين طف به آسمان پركشد و به كهكشاني رسد كه انتهايش سرزمين حقيقت است. اين است آغاز كسي كه سجاده بر آتش گسترد و از آرامشهاي دروغين دل بركند و اقيانوس را با همه عظمتش به سخره گيرد! و در ميانه اقيانوس به كهكشاني خيره شود كه حقيقت تار و پود وجود ساكنان سرخ جامه اش است…
